Տիեզերքում աստվածային մի ճամփորդ է իմ հոգին

Մարտի 20, 2019

Սփյուռքի լրատու

   1869 թվականին «մայր Հայաստանի արգանդը եղավ սրբորեն բեղուն». Հովհաննես Թումանյան, Կոմիտաս, Լևոն Շանթ, Երվանդ Օտյան... Անուններ, որոնք հայ մտքի ու հոգու պատմությունը կերտեցին, անուններ, որոնցից յուրաքանչյուրն իր ասպարեզում անգերազանցելի է:

   Մեր հանճարեղ լոռեցին...Թումանյանն իր առանձնահատուկ տեղն ունի յուրաքանչյուրիս ողջ գիտակցական կյանքում: Մենք մեր թոթովախոս լեզվով առաջինը նրա' բանաստեղծություններն ենք արտասանում, նրա հեքիաթներով ենք գունավորում մեր մանկությունը, Թումանյանի հետ դպրոց ենք գնում ու տարեցտարի մեծանում Գիքորի, Նեսոյի, Մարոյի ողբերգությունը մեր հոգուն ծանրացած, ապրում ենք՝ նրա հերոսների անմնացորդ սերը մեզ չափանիշ դարձրած, հասունանում թումանյանական անմնացորդ հայրենասիրությամբ, սովորում նրանից պայքարել ու մաքառել, չերկնչել ու գլուխ չկախել, սովորում ենք գնահատել վեհը, ազնիվն ու վսեմը, դատապարտել նսեմն ու ստորը, հասկանում ենք, որ կյանքի ամեն օրը մեզ ապացուցելու բան ունենք, և որ յուրաքանչյուր օր պետք է ավարտենք այն գիտակցությամբ ու հավատով, որ քաջնազարականությունը մեզ չի սպառնում:

    2019թ. մարտի 17-ին ՌԴ Տյումեն քաղաքի Մեսրոպ Մաշտոցի անվան  հայկական մշակույթի կենտրոնում Թումանյանի 150-ամյակին նվիրված հերթական ցերեկույթն էր:

    Այս անգամ քայլում էինք՝ հեռադիտակը մեզ ընկեր դարձրած: Դիտեցինք ու ավելի ուժգին սիրեցինք Թումանյանի Լոռին, նրա զննած Ջավախքը, նրան հիացմունք պատճառած մեր հայոց լեռները: Վարակվեցինք նրա իմաստությամբ, խորությամբ ու պարզությամբ, վշտին դիմակայելու անսահման տոկունությամբ, բարությամբ ու հավատով: Քաղեցինք դասեր, որոնք միայն նա' կարող էր մեզ տալ:

   Միջոցառումը հագեցած էր երգ ու պարով, ժպիտով ու արցունքներով: Վստահաբար կարելի է ասել, որ այն, ինչ քաղեցինք այս միջոցառմանը, վաղը նորից սերմ է դառնալու ու բերք է տալու, որովհետև պարարտ հող կա, և դա այնքա՜ն հրաշալի է այս օտար ափերում:

    Այս միջոցառումով մեր քաղաքում եզրափակեցինք  թումանյանական օրերը: Մեկ ամիս շարունակ մեր մշակույթի կենտրոնն ու համայնքն ապրեց Թումանյանով, լիացավ ու հագեցավ նրա շնչով ու ոգով:

  Ամեն անգամ քո տվածից երբ մի բան ես դու տանում,
  Ամեն անգամ, երբ նայում եմ, թե ինչքա՞ն է դեռ մնում,-
  Զարմանում եմ, թե՝ ո՜վ շռայլ, ինչքա՜ն շատ ես տվել ինձ...

    Եվ, իսկապես, աստված անասելի շռայլ է գտնվել Ամենայն հայոց բանաստեղծի հանդեպ: Այդ շռայլության շնորհիվ է, որ այսօր մենք ունենք այս տոնը, որը միշտ մեզ հետ է լինելու, տոն, որն ունի Թումանյան անունը:

   Շնորհավո'ր ծնունդդ, աշխարհին լույս ու սեր սփռող, ամենքի հետ ապրող ու ամենքի չափ տառապող, աշխարհին ու մարդկանց արևի նման նայող մեծն  Թումանյան: