Ազգասիրությունը բազմահանգույց կոնցեպցիա է: Ամեն մի հայ և, առավել ևս ամեն մի պատասխանատու գործի մարդ պիտի իր ճիշտ ներդրումն ունենա անսահման կարևոր այդ գործընթացին:
Գիտակցական նման վերաբերմունքով հանդես գալով` Վանաձորի թիվ 23 հիմնական դպրոցի ուսուցիչ Հայկուշ Լոռյանը նոյեմբերի 29-ին կազմակերպեց մի հիանալի բաց դաս` նվիրված հայ մեծ արվեստագետ` նկարիչ-գոբելենագործ, հասարակական գործիչ Գրիգոր Խանջյանի ծննդյան 90-ամյակին: Չթաքցնելով իր անձնական մեծ հետաքրքրությունը ուսուցչուհին կարողացել էր պրպտել և գտնել հետաքրքրաշարժ փաստեր մեծ նկարչի կյանքից:
Միջոցառման շրջանակում քսաներեքերրորդցիները նոյեմբերի 25-ին այցելեցին նաև Գաֆէսճեան արվեստի կենտրոնի «Խանջյան» ցուցասրահ ու մեծ հետաքրքրությամբ ուսումնասիրեցին վարպետի ինքնատիպ գործերը, որոնք մշտապես ողողված են լույսի ու ստվերի հակադրությամբ: Դասապրոցեսի նորույթը նշանակալի էր. դասը հեռավար էր: Արդի տեխնիկայի թույլատրելի սահմաններում անմիջական կապ հաստատվեց Խանջյանի ամենամեծ ստեղծագործության` նրա որդու` Արա Խանջյանի հետ: Անթաքույց որդիական հուզմունք կար նրա խոսքերում: Արա Խանջյանը անչափ համեստորեն ներկայացրեց հոր լայն ճանաչում ունեցող գործունեությունը և հետո սպառիչ պատասխաններ տվեց աշակերտների հարցերին: Ուսուցչի զուսպ, բայց անչափ հետաքրքիր ու ինքնատիպ մոտեցման շնորհիվ դասի գեղարվեստական մասը ապահովեցին վառվող մոմերը և ջութակի կենդանի նվագակցությունը:
VIIա դասարանի աշակերտ Վրեժ Հովսեփյանը այդ կարճ ժամանակահատվածում նկարեց մեծ նկարչի դիմանկարը, որը Ա. Խանջյանի և ներկաների հիացական գնահատականին արժանացավ: Շնորհավորանքի խոսքեր հնչեցին տնօրեն Տ. Հովսեփյանի և ներկա ուսուցիչների կողմից՝ նման ուսանելի դաս միջոցառման համար:
Արվեստն է, որ պիտի արտահայտի արվեստագետի հոգին, իրերի հոգին, մարդու հոգին, նա պիտի մեկնաբանի պատկերներով` մեր ներաշխարհը, նա պիտի թարգմանի բնությունը: Նա պետք է տա ո՛չ թե իրականությունը, այլ նրա զգայությունը, զգացումը և պատրանքը: Ո՛չ թե, օրինակ, նկարի մեջ երկաթուղու արագությունը տա, կամ հողմի, կամ գետի, այլ նրա զգայությունը, այսինքն` զգանք մենք արագությունը: Իր այս խոսքերով ավարտեց դասը ուսուցիչը խոստանալով, որ նման հետաքրքիր դասերը կլինեն շարունակական: