ԿՐԹԱԿԱՆ
ՖՈՐՈՒՄ
ՖՈՐՈՒՄ
ՊԱՇԱՐՆԵՐԻ
ՇՏԵՄԱՐԱՆ
ՇՏԵՄԱՐԱՆ
ՀԵՌԱՎԱՐ
ՈՒՍՈՒՑՈՒՄ
ՈՒՍՈՒՑՈՒՄ
ԻՆՏԵՐԱԿՏԻՎ
ՈՒՍՈՒՑՈՒՄ
ՈՒՍՈՒՑՈՒՄ
ԿԿՏ
ՀԱՄԱԿԱՐԳ
ՀԱՄԱԿԱՐԳ
Արմավիրի h.8 հիմնական դպրոցի հայոց լեզվի և գրականության ուսուցչուհի Լուսինե Վասիլյանը 6ա դասարանի աշակերտների հետ կազմակերպել էր գրական դատ՝ «Որտե՞ղ է թաքնված արդարությունը» խորագրով: Դատն անարդարության մասին էր. անարդարություն, որ բույն է դնում մարդու հոգու մեջ, գորշացնում գույները, աղարտում հոգու հայելին, անարդարություն, որը զգալով, մարդը կորցնում է ինքնագնահատման չափանիշը, օրերին նայում վիրավոր սրտով: Դատավարության հիմքը Ա. Այվազյանի «Գրախանութ» պատմվածքն էր, որտեղ փոքրիկ տղան հայցով դիմել էր դատարան՝ վերականգնելու արդարությունը: Մեղադրյալը գրավաճառ ծերունին էր, ով Դյումայի «Երեք հրացանակիրներ» գիրքը վաճառել էր ուրիշի, և բողոքում էր, որ ամբողջ կյանքում բազմաթիվ գրքեր է վաճառել, մարդիկ հերթ են պահել, բայց եղել են դեպքեր, որ ձեռնունայն են տուն գնացել: Իսկ այժմ, չգնած գրքի պատճառով, իրեն դատարան են կանչել:
Ուշագրավ էին դատապաշտպանի խոսքերը. «Գիրքը ճանապարհ է, որը տանում է դեպի իմացություն, դեպի կատարյալը: Գիրքը մի հզոր ուժ է, որով օժտվում է կարդացողը միայն, մի տեսակ հզորանում է, խելոքանում, իմաստնանում: Սակայն, ցավով պետք է նշել, որ այսօր գրքերը չեն էլ բացվում: Գիտության ու տեխնիկայի այս վերընթաց ժամանակաշրջանում գիրքը կարծես մղվել է ետնախորշ: Իշխանության իր գահին է բազմել համակարգիչը, որը գիտելիքի յուրօրինակ աղբյուր է դարձել: Իհարկե, գովելի է, որ լավ են տիրապետում համակարգչին, բայց գրական հարստության ադամանդյա փայլը միայն գիրք ընթերցելիս է շողարձակվում»:
Վերջում դատապաշտպանը մարդկանց կոչ արեց չկորցնել խիղճը, չվախենալ բարություն անելուց, չսպանել տաղանդը:
Չէ՞ որ այս փոքրիկ տղան մեր վաղվա օրն է, ով գիտե, գուցե մեր ապագա նախագահը, մեր պատգամավորը, մեր բժիշկը, մեր իրավաբանը: Ինչու՞ թողնենք, որ նա խեղված հոգով մեծանա:
Միջոցառումը դաստիարակչական մեծ նշանակություն ուներ, խթան էր հանդիսանում, որ երեխաները սիրեն ու գնահատեն գիրքը:
Միջոցառումն ավարտվեց գրքի մասին գեղեցիկ երգով:
